Lindja e Hyjlindëses Mari
E para festë e madhe e Kishës, që prej fillimit të Vitit të Ri Kishtar më 1 Shtator, është e kremtja e Lindjes së Hyjlindëses Mari, Virgjëreshës së Tërëshenjtë. Në Kishën Orthodhokse e përkujtojmë këtë festë më 8 Shtator.
Viti i Ri Kishtar çelet me këtë të Kremte të Lindjes së Hyjlindëses, ndërkohë që gjithashtu mbyllet me një festë Hyjlindësore, Fjetjen e të Tërëshenjtës më 15 Gusht. Pra e mbyllim vitin me Fjetjen e Marisë dhe e fillojmë me Lindjen e saj.
Dimë se pothuajse asnjërit shenjtor të Kishës Orthodhokse nuk i përkujtohet dita e lindjes. Faktikisht, shumicës së tyre as që i dihet data e saktë e lindjes. Ne i përkujtojmë ata në ditën e fjetjes së tyre, pra në ditën e lindjes në jetën e përjetshme, ditën kur jeta e re që morën gjatë Pagëzimit plotësohet dhe përmbushet në Mbretërinë e Perëndisë. Kjo vlen më së shumti për martirët, por jo vetëm. Ka edhe shembuj të shenjtorëve të tjerë, si p.sh. shën Hermani, Inocenti etj. përkujtohen në ditën e vdekjes (ka edhe raste kur përkujtohen më shumë se një herë në vit. Në këtë ditë ata vdiqën për botën dhe hynë në përjetësi, duke kaluar nga vdekja në jetë.
Padyshim, tingëllon e vështirë të festosh ditën e vdekjes së dikujt. Megjithatë, sipas Traditës së Krishterë, pas Shërbesës së Varrimit shtrohet gjithmonë një vakt për pjesëmarrësit. Ky konsiderohet një vakt dashurie, një banket për të kremtuar jetën e të fjeturit dhe hyrjen e tij në jetën e përjetshme.
Megjithatë, kemi 3 raste kur përkujtojmë ditët e lindjes së shenjtorëve: Ditëlindjen e shën Joan Pagëzorit, të Hyjlindëses Mari dhe sigurisht, të Krishtit, që e festojmë më 25 Dhjetor.
Në Bibël nuk flitet për lindjen e Virgjëreshës. Kjo ndodh sepse Shkrimi i Shenjtë përqendrohet dhe thellohet më tepër në Jisuin e Nazaretit si Shërbëtorin e vuajtur, Mesian e Vajosur, që përmes kryqëzimit dhe vdekjes së vullnetshme hyn në lavdinë e pasosur dhe lartësohet përmbi gjithçka. Ato çka dimë për lindjen e Virgjëreshës Mari na janë përcjellë nëpërmjet Traditës së Shenjtë, ndërsa lindja e shën Joan Pagëzorit dhe padyshim e Krishtit trajtohen në Shkrimin e Shenjtë.
Megjithatë, ekziston një dorëshkrim i cili shërben si burim të dhënash dhe frymëzim për himnet kishtare kushtuar të kremtes së Lindjes së të Tërëshenjtës. Bëhet fjalë për Ungjillin e Jakovit, i cili fokusohet tërësisht tek Maria, që nga ngjizja, lindja, fëmijëria dhe gjithë jeta e saj, ku përshkruhet si Tempulli i Perëndisë së gjallë. Gjithë ngjarjet e jetës së saj, që nga dita që lindi, janë parë në dritën e asaj që ishte thirrur të bëhej, pra Tempulli i Zotit Krisht. Ajo do të ishte mjeti i ardhjes në botë të Epifanisë më të lartë e më hyjnore, mjeti i përmbushjes së vetëzbulesës së Perëndisë në Mishërimin e Tij.
Pra ky dorëshkrim i Ungjillit të Jakovit na hedh dritë mbi lindjen e Hyjlindëses. Do të mjaftonte vetëm fakti që Biri i saj është Fjala e Mishëruar e Perëndisë, Logos-i Hyjnor që mori natyrë njerëzore dhe lindi prej virgjëreshës nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë, që të krishterët të nderonin edhe lindjen e saj. Do të kishte kaq shumë për të thënë për Marinë, edhe nëse nuk do të kishte asnjë të dhënë. Edhe nëse nuk do të njiheshin emrat e prindërve të saj, apo asgjë tjetër, do të kishte kaq shumë hapësirë për të folur për të vetëm prej atyre që dimë nga Shkrimi i Shenjtë, pra se është Nëna e Zotit Krisht, Shpëtimtarit, Birit të përjetshëm të Perëndisë. Fakti që Maria u denjësua për një lavdi të tillë, dëshmon për hirin e madh të saj.
NĂ«se lexojmĂ« dhe psalim himnet e sĂ« kremtes sĂ« Lindjes sĂ« HyjlindĂ«ses, do tĂ« kuptojmĂ« se ajo Ă«shtĂ« vĂ«rtetĂ« e denjĂ« pĂ«r kĂ«tĂ« lavdĂ«rim. NĂ« himnet njihemi edhe me hyjprindĂ«rit Joakim dhe Ana. Emrat e tĂ« dy prindĂ«rve tĂ« saj pĂ«rmbajnĂ« emrin e PerĂ«ndisĂ«: Ana do tĂ« thotĂ« âHir i PerĂ«ndisĂ«, ndĂ«rsa Joakim âdhuratĂ« ose triumf i PerĂ«ndisĂ«â.
Maria lindi prej tyre ndĂ«rsa ishin shumĂ« tĂ« shkuar nĂ« moshĂ« (gjĂ« qĂ« nuk ishte e pazakontĂ« pĂ«r shumĂ« gra tĂ« BiblĂ«s) dhe pa fĂ«mijĂ«, pasi Ana ishte shterpĂ«. TĂ« dy prindĂ«rit ishin shumĂ« shpresĂ«tarĂ« dhe respektonin Ligjin e Moisiut. Madje thuhet se Joakimi u dha tĂ« varfĂ«rve njĂ« tĂ« tretĂ«n e pasurisĂ« sĂ« tij, njĂ« tĂ« tretĂ«n ia dhuroi Tempullit dhe njĂ« tĂ« tretĂ«n e mbetur e mbajti pĂ«r vete dhe pĂ«r AnĂ«n. Edhe pse tĂ« shkuar nĂ« moshĂ«, i luteshin shumĂ« PerĂ«ndisĂ« qĂ« tâu dhuronte njĂ« fĂ«mijĂ«, ashtu si SarĂ«s dhe Abrahamit; nĂ«nĂ«s sĂ« Samsonit, gruas sĂ« Manoah-ut; nĂ«nĂ«s sĂ« Samuelit, si dhe ElizabetĂ«s dhe ZaharisĂ«, prindĂ«rve tĂ« Joan PagĂ«zorit.
Sipas historive biblike dimĂ« se fĂ«mijĂ«t e lindur nga nĂ«na beronjĂ« ishin shumĂ« tĂ« veçantĂ«. Lindja e MarisĂ« i hoqi AnĂ«s mallkimin e madh tĂ« shterpĂ«sisĂ«. Faktikisht, edhe nĂ« shĂ«rbesat kishtare thuhet âshterpĂ«sinĂ« e Joakimit dhe tĂ« AnĂ«sâ, megjithatĂ«, dimĂ« se asokohe nuk flitej kurrĂ« pĂ«r shterpĂ«sinĂ« e burrit. Gruaja ishte ajo qĂ« cilĂ«sohej e tillĂ«. NĂ« ndonjĂ« rast, shterpĂ«sinĂ« mund ta kishte burri dhe jo gruaja, por atĂ«herĂ« kjo gjĂ« nuk dihej. Fakti qĂ« njĂ« grua nuk mund tĂ« bĂ«nte dot fĂ«mijĂ« konsiderohej fatkeqĂ«si mbi tĂ«, pasi kĂ«shtu hiqte njĂ« mundĂ«si pĂ«r tĂ« ardhur nĂ« jetĂ« njĂ« qĂ« do tĂ« bĂ«hej shĂ«rbĂ«tor i PerĂ«ndisĂ«, madje edhe vetĂ« Mesia.
KĂ«shtu, nĂ« lutjet e tyre tĂ« pareshtura, Joakimi dhe Ana thoshin se nĂ«se PerĂ«ndia do tâi jepte njĂ« fĂ«mijĂ«, do tâia pĂ«rkushtonin Atij. PerĂ«ndia i dĂ«gjon lutjet e tyre, ata bashkohen dhe Ana mbetet shtatzĂ«nĂ«, jo me njĂ« djalĂ« por njĂ« vajzĂ«. Maria ishte pĂ«r ta njĂ« dhuratĂ« e PerĂ«ndisĂ«, prandaj ia ofrojnĂ« PerĂ«ndisĂ« nĂ« Tempull (kjo ngjarje Ă«shtĂ« gjithashtu e kremte e KishĂ«s, tĂ« cilĂ«n e festojmĂ« nĂ« 21 nĂ«ntor), ku rritet nĂ« shenjtĂ«roren e shenjtĂ«roreve. U lind nĂ«pĂ«rmjet njĂ« bekimi dhe premtimi dhe u rrit duke u pĂ«rgatitur pĂ«r tâu bĂ«rĂ« NĂ«nĂ« e PerĂ«ndisĂ«.
Këto shprehin dhe himnet që psalen në këtë të kremte. Himnet më poshtë thuhen në shërbesën e Mbrëmësores së të Kremtes së Lindjes së Hyjlindëses:
Sot Perëndia që prehet në fronet mendore
përgatiti për vete një fron të shenjtë mbi tokë
Ai që përforcoi me urtësi qiejt
Bëri me njeridashje një qiell të gjallë
sepse nga rrënjë e pafrytshme
na nxori bimë jetëprurëse
Nënën e Tij
O Perëndi i çudive dhe shpresa e të dëshpëruarve
Lavdi më ty.
Kjo është dita e Zotit, ngazëllohuni o popuj
Se lindi drita dhe libra e Fjalës
Dhe tempulli i Kryepriftit
Edhe Shpëtimtarit tonë Jisu Krisht
Për shpëtimin e shpirteve tona.
Një himn tjetër:
Edhe pse me vullnet hyjnor, gra të shquara shterpa nxorën lastarë,
Por Maria perëndishëm ndriçoi më tepër se të gjitha këto që lindën,
sepse duke u lindur nga nënë e pafrytshme në mënyrë paradoksale,
lindi në mish përmbinatyrshëm nga barku i pafarë Perëndinë e të gjithave.
ĂshtĂ« porta e vetme e Birit tĂ« VetĂ«mlindur tĂ« PerĂ«ndisĂ« ,
të cilën pasi e kaloi, e ruajti të mbyllur.
Dhe duke i sistemuar të gjitha urtësisht, siç di Ai ,
punoi shpëtimin për të gjithë njerëzit.
Një tjetër:
Sot hapen dyert sterile
dhe del porta virgjërore e hyjnueshme
Sot fillon hiri të japë fryt
duke i paraqitur botës nënë Perëndie
Nëpërmjet së cilës tokësoret bashkohen me qiejt
për shpëtimin e shpirtrave tanë
Në shërbesën e Mbrëmësores ka tre lexime nga Dhiata e Vjetër, siç bëhet gjithmonë në Mbrëmësoret panegjirike. Në Mbrëmësoret e festave kemi gjithmonë lexime të marra nga Dhiata e Vjetër (përveç të kremteve të apostujve, si psh. Petro, Pavli, Sh. Joan Theologu etj.). Në këtë rast kemi tre lexime, tipike për të kremtet Hyjlindësore. Në Hyrjen e Hyjlindëses në Tempull apo në Mbrojtjen e Hyjlindëses (1 Tetor) lexohen pjesë nga Dhiata e Vjetër, të cilat janë interpretuar si profeci apo paraprirje për të Tërëshenjtën.
Leximi i parë është nga Gjeneza (28:13-17):
Doli Jakovi nga pusi i betimit dhe shkoi nĂ« Harran dhe gjeti njĂ« vend e fjeti aty, sepse perĂ«ndoi dielli. Dhe mori njĂ« nga gurĂ«t e vendit dhe e vuri nĂ« kokĂ«n e tij edhe fjeti nĂ« atĂ« vend edhe pa njĂ« Ă«ndĂ«rr. Dhe ja, njĂ« shkallĂ« e mbĂ«shtetur nĂ« tokĂ«, maja e sĂ« cilĂ«s arrinte nĂ« qiell dhe engjĂ«jt e PerĂ«ndisĂ« ngjiteshin dhe zbrisnin mbi tĂ«, ndĂ«rsa Zoti po mbĂ«shtetej mbi tĂ«, dhe tha: UnĂ« jam PerĂ«ndia i Abrahamit, atit tĂ«nd, dhe PerĂ«ndia i Isaakut; mos ki frikĂ«. Toka mbi tĂ« cilĂ«n ti fle, ty dhe farĂ«s sate do tâia jap. Dhe do tĂ« jetĂ« fara jote si rĂ«ra e dheut dhe do tĂ« shtrihet nĂ« perĂ«ndim dhe nĂ« jug, dhe nĂ« veri dhe nĂ« lindje. Dhe do tĂ« bekohen nĂ« ty dhe nĂ« farĂ«n tĂ«nde tĂ« gjitha fiset e tokĂ«s. Dhe ja, unĂ« do tĂ« jem me ty, duke tĂ« tĂ« ruajtur nĂ« çdo udhĂ« ku do tĂ« ecĂ«sh. Dhe do tĂ« tĂ« kthej nĂ« kĂ«tĂ« tokĂ«, sepse nuk do tĂ« tĂ« braktis derisa tĂ« bĂ«j tĂ« gjitha ato qĂ« tĂ« thashĂ«. Dhe u ngrit Jakovi nga gjumi i tij dhe tha se Ă«shtĂ« Zoti nĂ« kĂ«tĂ« vend, kurse unĂ« nuk e dija. Dhe u frikĂ«sua dhe mĂ« tha: âSa i frikshĂ«m qenka ky vend!â Nuk Ă«shtĂ« ky, veçse shtĂ«pi PerĂ«ndie dhe kjo Ă«shtĂ« porta e qiellit.
ĂshtĂ« zgjedhur ky lexim sepse shkalla e Jakovit, qĂ« ngjitet lart nĂ« qiell dhe mbi tĂ« cilĂ«n ngjiten e zbresin engjĂ«jt e PerĂ«ndisĂ« simbolizon HyjlindĂ«sen, sepse nĂ«pĂ«rmjet saj vjen nĂ« botĂ« Epifania e plotĂ« e PerĂ«ndisĂ«. Ajo Ă«shtĂ« si njĂ« shkallĂ« nĂ«pĂ«rmjet sĂ« cilĂ«s PerĂ«ndia zbret mbi dhĂ©, duke marrĂ« trup njerĂ«zor. Gjithashtu, nĂ« kĂ«tĂ« Ă«ndĂ«rr tĂ« Jakovit, i cili mĂ« pas e ndryshoi emrin nĂ« Izrael, atij i jepet njĂ« premtim tĂ« bĂ«rĂ« Abrahamit dhe Isaakut, njĂ« profeci. Sipas kĂ«saj profecie, fara e tij (fakti qĂ« ky term pĂ«rdoret nĂ« numrin njĂ«jĂ«s dĂ«shmon se i referohet Krishtit) tĂ« gjitha fiset e tokĂ«s do tĂ« bekohen dhe do tĂ« shtohen si rĂ«ra e detit. Kur thuhet âfĂ«mijĂ«â nĂ«nkuptohen fĂ«mijĂ«t shpresĂ«tarĂ«, jo ata biologjikĂ«. PĂ«rfshihen kĂ«tu tĂ« gjithĂ« njerĂ«zit e botĂ«s, hebrenj dhe paganĂ«, tĂ« cilĂ«t bekohen pĂ«rmes farĂ«s qĂ« do tĂ« vijĂ« prej tyre, Birit tĂ« PerĂ«ndisĂ« dhe filizit tĂ« MarisĂ«.
Prandaj, si u ngrit nga gjumi, Jakovi tha: âNuk Ă«shtĂ« ky, veçse shtĂ«pi PerĂ«ndie dhe kjo Ă«shtĂ« porta e qiellit.â Edhe Maria quhet shtĂ«pi e PerĂ«ndisĂ« dhe portĂ« e qiellit, sepse trupi i saj u bĂ« tempull dhe banesĂ« e PerĂ«ndisĂ«, prandaj ajo Ă«shtĂ« porta qĂ« na hap dyert drejt MbretĂ«risĂ« sĂ« PerĂ«ndisĂ«.
Do tĂ« shohim qĂ« imazhet e âshtĂ«pisĂ« sĂ« PerĂ«ndisĂ«â e âportĂ«s sĂ« qiellitâ hasen edhe nĂ« dy leximet qĂ« pasojnĂ«. Leximi i dytĂ« i kĂ«saj tĂ« kremteje Ă«shtĂ« nga profeti Ezekiel (43). Ja çfarĂ« thuhet nĂ« tĂ«: âDo tĂ« jetĂ« qĂ« nga dita e tetĂ« (simbolizon pĂ«rjetĂ«sinĂ«, MbretĂ«rinĂ« e PerĂ«ndisĂ«) e mĂ« pas do tĂ« bĂ«jnĂ« priftĂ«rinjtĂ« mbi altarin holokaustet tuaja dhe ato tĂ« shpĂ«timit tuaj, dhe unĂ« do tâju pranoj, thotĂ« Zotiâ (Ezek. 43:27).
Më pas Perëndia e kthen profetin tek porta e shenjtërores së jashtme të Tempullit, portë e cila ishte e drejtuar për nga Lindja. Ajo ishte e mbyllur:
âDhe Zoti tha tek unĂ«: Kjo portĂ« do tĂ« jetĂ« e mbyllur, nuk do tĂ« hapet dhe askush nuk do tĂ« kalojĂ« nĂ«pĂ«rmjet saj, se Zoti, PerĂ«ndia i Izraelit do tĂ« hyjĂ« pĂ«rmes sajâ (Ezek. 44:1-2)
Thuhet se askush nuk do tĂ« kalojĂ« nĂ«pĂ«rmjet saj, as Kryeprifti. KĂ«tij tĂ« fundit do tâi duhet tĂ« hyjĂ« nĂ«pĂ«rmjet portĂ«s veriore. NĂ«se e lexojmĂ« me kujdes, thuhet se kur tĂ« hyjĂ« nĂ« tĂ« lavdia e PerĂ«ndisĂ«, do tĂ« jetĂ« e hapur. Por me tĂ« hyrĂ« Ai, dera do tĂ« mbyllet dhe vuloset pĂ«rgjithmonĂ«. Dhe vijon si mĂ« poshtĂ«:
Kjo portë do të jetë e mbyllur, nuk do të hapet dhe askush nuk do të kalojë nëpërmjet saj, se Zoti, Perëndia i Izraelit do të hyjë përmes saj dhe do të jetë e mbyllur, sepse ky prijës rri mbi të që të hajë bukë. Ai do të hyjë nga udha e portës së Elamit dhe nga udha e tij do të dalë. Dhe më futi nga udha e portës, që ishte drejt veriut përballë shtëpisë. Dhe pashë, dhe ja plot lavdi ishte shtëpia e Zotit. (Ezekiel 44:2-4).
NĂ« shumĂ« limnologji tĂ« shĂ«rbesave dhe tĂ« kremteve tĂ« ndryshme tĂ« KishĂ«s sonĂ« Orthoshoke, Maria quhet âporta e Lindjesâ dhe âtempulli i PerĂ«ndisĂ«â, ajo nĂ« tĂ« cilĂ«n banoi e gjithĂ« lavdia e PerĂ«ndisĂ«, nĂ« personin e Jisu Krishtit. Faktikisht, nĂ« letrĂ«n drejtuar Hebrenjve thuhet se Krishti Ă«shtĂ« lavdia e Atit (gr. apĂĄvgasma tis dhĂłkseis aftoĂș) dhe shkĂ«lqimi i lavdisĂ« sĂ« Tij. Ai Ă«shtĂ« Mbreti qĂ« hyn pĂ«rmes portĂ«s Lindore, e cila mĂ« pas vuloset, dhe askush tjetĂ«r nuk mund tĂ« hyjĂ« mĂ«. Kjo ishte profecia qĂ« e shtyu KishĂ«n tĂ« ruajĂ« e tĂ« nderojĂ« virgjĂ«rinĂ« e tĂ« TĂ«rĂ«shenjtĂ«s, duke mĂ«suar besimtarĂ«t se Krishti u lind nĂ«pĂ«rmjet saj dhe pas Tij ajo mbeti e dĂ«lirĂ« dhe nuk pati mĂ« asnjĂ« filiz nga barku i saj, prandaj mbetet tempulli i PerĂ«ndisĂ« dhe porta Lindore. Termi âLindjeâ (gr. anatolia), âagimi prej sĂ« lartiâ Ă«shtĂ« njĂ« nga emrat me tĂ« cilin Ungjillor Llukai i drejtohet Krishtit nĂ« Ungjillin e tij. Pra simboli i Lindjes ka njĂ« rĂ«ndĂ«si tĂ« veçantĂ« nĂ« Shkrimin e ShenjtĂ«.
Gjithashtu nĂ« Shkrimin e ShenjtĂ« thuhet: âLavdia e Zotit hyri nĂ« Tempullâ dhe madje profeti mbuloi fytyrĂ«n e tij pĂ«rballĂ« kĂ«saj pamjeje. TĂ« gjitha kĂ«to vargje janĂ« profetike pĂ«r MishĂ«rimin dhe ardhjen e Birit tĂ« PerĂ«ndisĂ« nĂ« botĂ«.
Leximi i tretë është shkëputur nga Fjalët e Urta (9) të cilat lexohen në çdo të kremte Hyjlindësore:
Urtësia ndërtoi për vete shtëpi
dhe mbështeti shtatë shtylla.
Theri viktimat e saj dhe përzjeu në kanë verën e saj
dhe përgatiti tryezën e saj.
Dërgoi shërbëtorët e saj
duke ftuar me shpallje të lartë mbi kanë, duke thënë:
Ai që është i metë le të kthehet tek unë.
Dhe atyre që ishin të varfër nga mendja u tha:
ejani, hani bukën time
dhe pini verën që ju kam përzier.
Braktisni idiotësinë dhe do të rroni;
kërkoni urtësinë që të jetoni
dhe që të arrini mençurinë me dije. (Fj. Urta 9:1-6)
Fillim urtësie është frika e Zotit
dhe mendim shenjtorësh është mençuria.
Ndërsa dija e Ligjit i përket mendjes së mirë,
sepse në këtë mënyrë do të jetosh shumë kohë
dhe do të të shtohen vite jete. (Fj. Urta 9:10-11)
Fragmenti mĂ« lart i referohet Krishtit si urtĂ«si e PerĂ«ndisĂ« (gr. sofÎŻa TheoĂș; heb. Hokhmah Yahweh). Zakonisht, nĂ« DhiatĂ«n e VjetĂ«r urtĂ«sisĂ« i referohet nĂ« gjininĂ« femĂ«rore âajoâ. NdĂ«rsa nĂ« DhiatĂ«n e Re, UrtĂ«sia Hyjnore e PerĂ«ndisĂ« Ă«shtĂ« vetĂ« Krishti. Por shpesh Maria quhet âshtĂ«pia qĂ« ndĂ«rtoi urtĂ«siaâ apo edhe âurtĂ«sia e krijuarâ, e shfaqur nĂ« natyrĂ« njerĂ«zore. Krishti Ă«shtĂ« vetĂ« UrtĂ«sia Hyjnore qĂ« krijoi tĂ« gjitha, ndĂ«rsa Maria – krijesĂ« tĂ« cilĂ«s Zoti i fali urtĂ«si.
Pra këto janë leximet, njëri nga Ligji, tjetri nga profetët dhe i fundit nga Fjalët e Urta, të treja të para nën dritën e Mishërimit të Birit të Perëndisë, që u bë nëpërmjet Marisë, ditën e lindjes të së cilës kremtojmë.
Këto janë disa nga himnet e të kremtes:
Cili është tingulli i kremtuesve?
Joakimi dhe Ana bëjnë panair mistikërisht duke thënë:
Gëzohuni bashkë me ne, o Adam dhe Eva,
se qëmoti me një shkelje ju mbyllët parajsën,
sot juve ju dha fryt i lavdëruar fort Madhëria,
duke e çelur hyrjen për të gjithë.
E paracaktuar Tërëmbretëresha, banesë Perëndie,
doli sot nga barku i pafrytshëm i Anës së lavdëruar,
tempulli i hyjshëm i substancës së përjetshme,
përmes të cilës Hadhi arrogant është shkelur
dhe Eva strehohet me tërë gjindjen në jetë të sigurt.
Le tâi thĂ«rresim asaj denjĂ«sisht:
E lumur je ti në mes të grave dhe fryti i barkut tënd është i bekuar.
Dy himnet kryesore të kësaj feste janë si më poshtë: Tropari dhe Kondaqi
Tropari:
Lindja jote, o Hyjlindëse, i lajmëroi gaz gjithë botës
Se prej teje lindi dielli i drejtĂ«sisĂ«, Krishti, PerĂ«ndia ynâ
Dhe duke zgjidhur mallkimin dha bekimin
Dhe duke shkatërruar vdekjen, na dhuroi jetën e amshuar.
Ky tropar është formuluar në ngjashmëri me troparin e Lindjes së Krishtit, që vijon si më poshtë:
Lindja jote, o Krisht Perëndi dhe Zot
I lindi botës dritën e dijes së hyjshme;
Se ata që adhuronin çdo yll në qiell,
Si sot prej yllit po mësoheshin,
Ty tâadhurojnĂ«, Diellin e DrejtĂ«sisĂ«
Dhe të të njohin si lindjen që lartazi,
O Zot lavdi më ty.
Kondaqi i Lindjes së Hyjlindëses:
Joakimi dhe Ana, prej përqeshjes së pafëmijësisë
Dhe Adami dhe Eva u çliruan prej prishjes së vdekjes
Me lindjen tënde, o e shenjtë e pacenuar
Të kremton dhe populli yt, se u shpërblye
Nga barrâ e fajeve duke thirrur:
Beronja lind Hylindësen dhe ushqenjësen e jetës sonë
Nga: At Tomas Hopko
Shqipëroi: Ana Bërbati
